Οι φράουλες μου τη γλίτωσαν φέτος, δεν πρόλαβα να ασχοληθώ μαζί τους σοβαρά ώστε να φτιάξω μαρμελάδες, αλλά τα κεράσια δεν υπήρχε περίπτωση να τα αφήσω να φύγουν έτσι. Κρατάει που κρατάει πολύ λίγο η εποχή τους, είπα να τα προλάβω από νωρίς, να τα βάλω οπωσδήποτε στο πρόγραμμα. Μαρμελάδα κεράσι λοιπόν, αλλά όχι όπως αυτή που έχεις συνηθίσει, όχι αυτή που σου έμαθε η γιαγιά ή η μαμά σου. Η φετινή σου μαρμελάδα κεράσι θα είναι γκουρμεδιά.
Το ξέρεις ότι βαριέμαι πολύ τις απλές μαρμελάδες, αυτές που είναι μόνο ένα φρούτο και ζάχαρη και τελειώσαμε. Πάντα πρέπει να έχουν μέσα ένα έντονο αρωματικό (όπως η μαρμελάδα φράουλα με βανίλια, ή η μαρμελάδα βερίκοκο με μαστίχα), ή ένα λικέρ (όπως η μαρμελάδα σύκο με το limoncello), ή να μπερδεύω παραπάνω από ένα φρούτα μαζί (όπως η λατρεμένη μου μαρμελάδα μανταρίνι-πορτοκάλι). Γενικότερα, είμαι της άποψης ότι μια καλή μαρμελάδα φράουλα, βερίκοκο, κεράσι (καλή ώρα), μπορώ, είτε να τη βρω έτοιμη σε ένα καλό κατάστημα τροφίμων, είτε να μου τη χαρίσει κάποιος άλλος που την έχει φτιάξει με τα χεράκια του, μία θεία, μία φίλη, οποιοσδήποτε με αγαπάει αρκετά ώστε να μου δώσει κάτι από τον κόπο του.
Αλλά για μένα, ο χρόνος και η όποια κούραση που θα σπαταλήσω για να φτιάξω μία μαρμελάδα, θα πρέπει να έχουν ένα αποτέλεσμα, τόσο μοναδικό, που καμία άλλη μαρμελάδα δεν θα είναι όμοια με τη δική μου. Βλέπεις η όλη διαδικασία είναι πάντα πολύ μακρά. Ξεκινάει πολύ πριν μπω στην κουζίνα για να τη φτιάξω, ακόμα και πολύ πριν διαλέξω τα φρούτα με τα οποία θα τη φτιάξω. Θα τη σκεφτώ, θα την ψάξω, θα τη συζητήσω με την έταιρη μαρμελαδομανή της οικογένειας (τη μαμά μου φυσικά), και όλα αυτά πολύ πριν έρθει η εποχή του φρούτου που έχω αποφασίσει να αξιοποιήσω.
Ας πούμε, αυτή τη μαρμελάδα κεράσι τη σκέφτομαι από πέρυσι. Οκ, μπορεί να είναι λίγο τραβηγμένο το παράδειγμα, αλλά έτσι είναι. Βέβαια, όταν ξεκίνησε η σκέψη, αφορούσε μία εντελώς διαφορετική μαρμελάδα κεράσι, με εντελώς διαφορετικό συνδυασμό, τον οποίο, δοκιμάζοντας την πρώτη κουταλιά από αυτή τη μαρμελάδα κεράσι, αποφάσισα ότι πολύ καλά έκανα και δεν τον διάλεξα, γιατί δεν θα είχε καμία τύχη μπροστά σε αυτόν.
Όταν σκέφτομαι πώς θέλω να είναι η μαρμελάδα που θα φτιάξω, σκέφτομαι πρώτα με τι άλλες γεύσεις μου ταιριάζει το φρούτο που πρωταγωνιστεί σε αυτή. Όταν λοιπόν σκέφτομαι κεράσι, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι, όπως και με το ξαδερφάκι του το βύσσινο, το αμύγδαλο. Το ένα βέβαια φέρνει το άλλο, και έτσι το αμύγδαλο έγινε πικραμύγδαλο, και το σπιτικό λικέρ πικραμύγδαλο, το αγαπημένο μου Amaretto που έχω στο ντουλάπι, έγινε αμέσως κυρίαρχη σκέψη.
Και όπως είπαμε και πιο πάνω, μετά από τη σκέψη έρχεται η συζήτηση (είπαμε, μακρά διαδικασία). Η πρώτη αντιπρόταση της Ερατώς λοιπόν ήταν η βανίλια. Στον σχεδόν άμεσο μορφασμό μου (καθώς δεν συμφώνησα καθόλου μαζί της), απάντησε με την τόνκα. Η τόνκα, αν δεν έχει τύχει να τη γνωρίσεις (ή καλύτερα, αν σου έχει ξεφύγει από προηγούμενους κύκλους του Masterchef), είναι ένας σπόρος με άρωμα που μας θυμίζει λίγο βανίλια, αλλά και πάλι όχι εντελώς βανίλια, ή όχι μόνο βανίλια, έχει ένα άρωμα λίγο πιο εξωτικό, αλλά και πιο διακριτικό ταυτόχρονα, τον οποίο βρίσκεις πλέον σε όλα τα καλά καταστήματα μπαχαρικών και με τον οποίο η απορώ-πώς-έχει-ξεφύγει-και-δεν-έχει-έστω-δοκιμάσει-την-τύχη-της-στο-Μάστερσεφ μαμά Ερατώ έχει φροντίσει να με προμηθεύσει από καιρό, και κάποτε αυτοί οι σπόροι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν.
Και κάπου εκεί ήταν που ήρθε η απόφαση. Θα τα έβαζα και τα δύο. Και τελικά έκανα πολύ καλά. Αυτή τη γεύση πραγματικά δεν την έχω ξαναδοκιμάσει ποτέ. Δεν θυμίζει, όπως σου ξαναείπα, σε τίποτα μία κλασική μαρμελάδα κεράσι, και, με την προσθήκη της πηκτίνης, αποκτά μία πιο σταθερή υφή, δένει πιο γρήγορα, και έτσι το χρώμα των κερασιών μένει πιο ζωντανό, οπότε έχουμε την όμορφη όψη, το απίστευτο άρωμα, και μία γεύση που πραγματικά με κάνει να θέλω να τη συνοδεύω με ένα ποτήρι αφρώδες κρασί (μη γελάς, αλήθεια είναι).
Αν θέλεις λοιπόν κι εσύ να δοκιμάσεις για φέτος μία διαφορετική μαρμελάδα κεράσι, αν την έχεις δει κι εσύ λίγο πιο γκουρμέ αυτό το καλοκαίρι, αυτή είναι η δική μου πρόταση, πιστεύω ότι θα σου αρέσει όσο άρεσε και σε εμένα. Το βαζάκι που το περιεχόμενο του μειώνεται λίγο λίγο κάθε φορά που μπαίνω στην κουζίνα είναι νομίζω αρκετή απόδειξη…
Χρόνος προετοιμασίας:
Χρόνος μαγείρεματος:
Συνολικός χρόνος:
- 1,5 κιλό κεράσια (καθαρό φρούτο, υπολογίζουμε το βάρος χωρίς τα κουκούτσια)
- 1,5 κιλό ζάχαρη κρυσταλλική
- ½ φακελάκι (12,5 γραμ.) πηκτίνη για μαρμελάδες
- 4 σπόροι τόνκα
- 100 ml λικέρ πικραμίγδαλο ή Amaretto
- Πλένουμε καλά τα κεράσια, αφαιρούμε τα κουκούτσια (δεν τα πετάμε ακόμα), τα κόβουμε στη μέση και τα ρίχνουμε μέσα σε μία βαθιά κατσαρόλα με αντικολλητικό πάτο.
- Τα σκεπάζουμε με την κρυσταλλική ζάχαρη και τα αφήνουμε για περίπου μία ώρα να βγάλουν λίγο από το ζουμί τους.
- Στο μεταξύ ξεπλένουμε τα κουκούτσια με 100 ml νερό, και ρίχνουμε το νερό αυτό μέσα στα κεράσια με τη ζάχαρη.
- Μετά από τη μία ώρα, προσθέτουμε την πηκτίνη και τους σπόρους τόνκα, βάζουμε την κατσαρόλα στη φωτιά, ανάβουμε τη φωτιά στο δυνατό και περιμένουμε να πάρει μία βράση ανακατεύοντας πού και πού.
- Όταν πάρει βράση χαμηλώνουμε τη φωτιά σε μέτρια και δεν απομακρυνόμαστε από την κατσαρόλα γιατί θα χρειαστεί να αφαιρούμε με μία κουτάλα τον αφρό που σχηματίζεται στην επιφάνεια.
- Συνεχίζουμε το βράσιμο σε μέτρια φωτιά για περίπου 20 λεπτά, ανακατεύοντας συχνά, και συνεχίζοντας το ξάφρισμα. Επειδή έχουμε βάλει την πηκτίνη, η μαρμελάδα θα πήξει γρήγορα.
- Αποσύρουμε την κατσαρόλα για λίγο από τη φωτιά, αφαιρούμε τους σπόρους τόνκα και, χρησιμοποιώντας το ραβδομπλέντερ, λιώνουμε τα φρούτα, αν θέλουμε και όσο θέλουμε.
- Επιστρέφουμε την κατσαρόλα στη φωτιά, προσθέτουμε το Amaretto, ανακατεύουμε και αφήνουμε να βράσει για ακόμα 10 λεπτά.
- Αποσύρουμε ξανά την κατσαρόλα από τη φωτιά και μοιράζουμε την μαρμελάδα σε αποστειρωμένα βάζα.
No Comments