Αν έπρεπε να διαλέξω μία, μόνο μία συνταγή που έχω συνδέσει με τηνπαιδική μου ηλικία, αυτή είναι η γαλατόπιτα της γιαγιάς μου. Αν με ρωτήσεις “ποιο φαγητό ή γλυκό ήταν αυτό που σου έδινε την περισσότερη χαρά όταν σου το προσφέρανε”, με κλειστά μάτια και χωρίς δεύτερη σκέψη, αυτή θα σου έδειχνα. Απλή αλλά πληθωρική, με ελάχιστα υλικά, αλλά με γεύση που όμοιά της δεν υπάρχει, όσες γαλατόπιτες κι αν έχω δοκιμάσει, αυτή η γαλατόπιτα είναι όλη η παιδική μου ηλικία.
Θα μου πεις, και πώς να μην τη θυμάσαι με τόση νοσταλγία και χαρά. Από όλες τις πίτες, έχει νομίζω την πιο “παιδική” γεύση, ίσως μαζί με μια κλασική τυρόπιτα (και τυρόπιτα έφτιαχνε αξεπέραστη η γιαγιά Σύλβα, κι αυτή πρέπει κάποτε να σου τη δείξω). Κρέμα γαλατένια όσο δεν πάει, ελαφριά σαν πούπουλο, μιας και δεν έχει ίχνος αβγού μέσα, και άρωμα βανίλιας, όπως θα έπρεπε να έχει κάθε κρέμα που σέβεται τον εαυτό της. Φύλλο τραγανό, αλλά και ανάλαφρο, που θρυματίζεται ευχάριστα σε κάθε μπουκιά, ένα σύνολο ισορροπημένο, λαχταριστό, ιδανικό…
Για αυτό το φύλλο σου έχω ξαναμιλήσει, στο έχω δείξει και πάρα πολύ αναλυτικά, στην άλλη κλασική οικογενειακή μας συνταγή για πίτα, στην αγαπημένη μου κρεατόπιτα. Όταν λοιπόν αποφασίσεις να τη φτιάξεις (ξέρω, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό, αλλά δε γίνεται αλλιώς, αυτή την πίτα απλά πρέπει να τη φτιάξεις), ακολούθησε εκείνες τις οδηγίες για να με ευχαριστήσεις μετά (να ξέρεις βέβαια ότι μπορεί να σου ανοίξει η όρεξη και να αποφασίσεις τελικά να φτιάξεις δύο πίτες, μία αλμυρή κρεατόπιτα και μια γλυκιά γαλατόπιτα, δε φταίω εγώ, σε προειδοποίησα).
Άλλωστε, αν έχεις δοκιμάσει έστω και μία από τις συνταγές της γιαγιάς Σύλβας, τους κεφτέδες της, το παστίτσιο της, τους γίγαντες στο φούρνο, τα τυροπιτάκια κουρού της, το ρυζόγαλο, το γαλακτομπούρεκο και φυσικά την κρεατόπιτα της, ξέρεις ότι μπορείς να με εμπιστευτείς όταν μιλάω με τόσο πάθος για μία συνταγή της.
Που λες, η γιαγιά ήξερε την αδυναμία που της είχα (και σε εκείνη και στη γαλατόπιτα), είχε και την έμφυτη τάση που κάθε γιαγιά έχει να ευχαριστήσει τα εγγόνια της, και όποτε την έφτιαχνε μου κρατούσε μεγάλα και χορταστικά κομμάτια, κι εγώ πετούσα από χαρά όταν έβλεπα το ταψί να πλησιάζει. Μη με βλέπεις έτσι όπως είμαι τώρα, η μαμά μου μπορεί να σε διαβεβαιώσει ότι όταν ήμουν μικρή δεν ήταν πολλά τα φαγώσιμα που μπορούσαν να με ενθουσιάσουν έτσι… Την έφτιαχνε δε, σχεδόν κάθε φορά που είχε καλεσμένες τις φίλες της για απογευματινό καφέ (ή για να λέμε καλύτερα την αλήθεια, για απογευματινό χαρτάκι), οπότε ήξερα ότι την επόμενη μέρα θα είχα κι εγώ το τυχερό μου…
Και αν σε εντυπωσιάζει το ύψος της, και λες πω πω, τόση πολύ κρέμα, θα επαναλάβω για άλλη μια φορά, ότι μιλάμε για μια γυναίκα και μια μαγείρισσα πολύ πληθωρική, που όλα της τα “καλά” φαγητά και γλυκά ήταν πλούσια σε γεύση, πλούσια σε ποσότητα, έκρυβαν πάντα μέσα τους την προσπάθειά της να ευχαριστήσει τους άλλους με αυτό που θα τους προσφέρει. Από την άλλη, τα θαύματα που έκανε στην κουζίνα, τα έκανε συνήθως με λίγα υλικά, καθόλου εξεζητημένα, αλλά με αυτό το μαγικό άγγιγμα που, με την πρώτη μπουκιά που έβαζες στο στόμα σου, έλιωνες από την ευχαρίστηση.
Φυσικά, όπως καταλαβαίνεις, τέτοιες συνταγές-οικογενειακά κειμήλια, δε γινόταν να μη συνεχίζουν να αποτελούν παράδοση στο σπίτι μας, και εννοείται ότι είναι σημείο αναφοράς σε πολλές σημαντικές οικογενειακές στιγμές, όπως για παράδειγμα, τις στιγμές που πρωτοπερπάτησαν και τα δυο μου παιδιά, που η γιαγιά τους κέρασε όλο τον κόσμο αυτή την πίτα, τηρώντας έτσι το έθιμο της περπατόπιτας (αν δεν το έχετε στα μέρη σας, το γκουγκλάρεις για να δεις τι είναι).
Ελπίζω να κατάφερα να σε κάνω να θέλεις να τη δοκιμάσεις, είμαι τόσο σίγουρη ότι θα την αγαπούσες κι εσύ τη γαλατόπιτα της Σύλβας (και την ίδια τη Σύλβα βέβαια) τόσο όσο κι εγώ. Και μην στέκεσαι μόνο στην εικόνα που είχα γι’ αυτήν ως παιδί, μπορεί η γεύση της, όπως είπα, να είναι “παιδική”, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι λιγότερο απολαυστική, το αντίθετο μάλιστα, η σιμιγδαλένια κρέμα της είναι τόσο, μα τόσο λαχταριστή, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που, το να έχεις το ταψί στην κουζίνα και να ξέρεις ότι βρίσκεται εκεί μόνο του και σε περιμένει, μπορεί να γίνουν επικίνδυνες…
Χρόνος προετοιμασίας:
Χρόνος μαγείρεματος:
Συνολικός χρόνος:
Μερίδες: 18
- για την κρέμα
- 2 λίτρα γάλα
- 500 γραμ. ζάχαρη λευκή κρυσταλική
- 500 γραμ. σιμιγδάλι ψιλό (αφαιρώ 2-3 κ.σ.)
- 2 κ.γ. άρωμα βανίλιας (ή 2 κάψουλες βανιλίνης)
- ¼ κ.γ. baking powder
- για το φύλλο
- τα υλικά και οι οδηγιες εδώ
- Διαλύουμε το σιμιγδάλι σε λίγο κρύο νερό.
- Βάζουμε το γάλα με τη ζάχαρη σε μία κατσαρόλα και ανάβουμε τη φωτιά στο δυνατό, ανακατεύοντας μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη.
- Μόλις αρχίσει να βράζει χαμηλώνουμε τη φωτιά και προσθέτουμε το σιμιγδάλι, ανακατεύοντας συνεχώς για να μην κολλήσει.
- Συνεχίζουμε ανακατεύοντας, μέχρι η κρέμα να πήξει ελαφρώς (όχι πολύ γιατί θα συνεχίσει να πήζει στο ψήσιμο).
- Αποσύρουμε από τη φωτιά, προσθέτουμε τη βανίλια και το baking powder και ανακατεύουμε.
- Ετοιμάζουμε τα φύλλα της πίτας σύμφωνα με τις οδηγίες και στρώνουμε τα δύο πρώτα στο ταψί (λαδώνοντας ενδιάμεσα).
- Ρίχνουμε από πάνω την κρέμα και απλώνουμε από πάνω το τρίτο φύλλο, λαδώνουμε και απλώνουμε το τελευταίο λίγο πιο σουρωτά, να μην είναι τεντωμένο.
- Με ένα μαχαίρι κόβουμε το φύλλο που περισσεύει πολύ, αφήνουμε όμως λίγο για να σχηματίσουμε τον κόθρο, τυλίγοντας προσεκτικά τις άκρες προς τα μέσα, γύρω γύρω στο ταψί.
- Χαράσσουμε με μαχαίρι την πίτα σε κομμάτια, προσέχοντας να μη φτάσει το μαχαίρι στη γέμιση, γιατί στο ψήσιμο θα ξεχυλίσει και θα καεί.
- Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 στις αντιστάσεις, για περίπου 1 ώρα.
- Σερβίρουμε κατά προτίμηση την πίτα χλιαρή, με μπόλικη άχνη ζάχαρη και κανέλα.
1 Comment
Φανταστική φαίνεται. Κι αυτό το φύλλο το κάτι αλλο!!!
Μπράβο στη γιαγιά Συλβα 😉