Άλλες δύο εβδομάδες απουσίας. Δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου. Μην είναι το καλοκαίρι που ήρθε πια για τα καλά, μην είναι η κούραση όλης της χρονιάς που συσσωρεύτηκε και σιγά σιγά μου φωνάζει “θέλεις διακοπέές, θέλεις διακοπέές” (καλά, ας πούμε ότι προς το παρόν δεν είναι φωνή, είναι ψίθυρος, αλλά σιγά σιγά θα δυναμώσει…). Μην είναι όλα τα παραπάνω συν τις τόσες εκτός προγράμματος δραστηριότητες που έτυχαν όλες αυτές τις ημέρες;
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες λοιπόν, στο συνηθισμένο μου καθημερινό πρόγραμμα προστέθηκαν τα εξής:
Βρέθηκα για τρεις μέρες στον Βόλο, σε ταξίδι με τη δουλειά μου, το οποίο, αν και αρκετά κουραστικό, λόγω σφιχτού προγράμματος, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεφύγω και να θυμηθώ πώς είναι να μιλάς όλη την ημέρα μόνο με ενήλικες, και μάλιστα για σοβαρά θέματα…
Είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ σε ένα από τα πιο καλοστημένα, πιο δημιουργικά, και πιο ενδιαφέροντα γαστρονομικά events στην πόλη μου, στην 1η Gourmet Olive Exhibition, να γνωρίσω παραγωγούς ελαιολάδου, ελιάς, αλλά και πολλών προϊόντων delicatessen, ανθρώπους με απίστευτο μεράκι για τη δουλειά τους. Συμμετείχα σε γευσιγνωσία ελαιολάδου, κάτι που πραγματικά μου άνοιξε τα μάτια, παρακολούθησα τις μαγειρικές του Βασίλη Καλλίδη και του Ανδρέα Λαγού, δοκίμασα προϊόντα τόσο από παραγωγούς που ήξερα, αλλά και από εταιρίες που για πρώτη φορά συναντούσα, αγόρασα το ένα δέκατο όσων ήθελα πραγματικά να αγοράσω, αλλά το σημαντικότερο, είδα με τα μάτια μου μια όαση έμπνευσης και δημιουργικότητας, μέσα στην τόσο μίζερη οικονομικά και κοινωνικά καθημερινότητάς μας. Εύχομαι ειλικρινά η έκθεση να γίνει θεσμός και να συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα…
Έκανα γιόγκα σε ζευγάρι μαζί με το παιδάκι μου (ή έστω μια απόπειρα…), μαζί με άλλες μαμάδες με τα δικά τους παιδάκια, και το διασκεδάσαμε αφάνταστα, στο πλαίσιο της όμορφης γιορτής που διοργάνωσε για μας τις μανούλες ο παιδικός σταθμός μας.
Διαπίστωσα (μετά από τριήμερη απουσία του Κώστα στην Αθήνα – κι αυτός για δουλειά, ξέρω, έχουμε καταντήσει λίγο σαν το Μηλιώκα με τη Γλυκερία – “δεν μπορεί, δεν μπορεί, κάπου θα συνάντηθούμεεεε”), ότι οι μεγαλύτεροι σουπερήρωες που υπάρχουν εκεί έξω, είναι οι μαμάδες (ή οι μπαμπάδες) που μεγαλώνουν μόνες (ή μόνοι) τα παιδιά τους. Όχι, αλήθεια, πώς τα καταφέρνετε; Θέλει πραγματικά κάποια κρυμμένη υπερδύναμη για να βγάλεις ολόκληρη ημέρα, να έχεις προλάβει να κάνεις όλα όσα πρέπει (δεν συζητώ για τα “όσα θέλεις”) και να μην σωριάζεσαι στο τέλος της ημέρας οπουδήποτε. Και να συνεχίζεις κανονικά την επόμενη μέρα…
Μετά από πολύ πολύ καιρό κατάφερα επιτέλους να πάω σε μία συναυλία, κάτι που μου είχε λείψει πολύ, μιας που η τελευταία φορά ήταν π.Γ. (προ Γιώργου). Παρακολούθησα στους αγαπημένους μου Tindersticks σε μία μαγική βραδιά, η οποία συνεχίστηκε και με βόλτα για ποτό (αυτό στη γλώσσα των μαμάδων λέγεται “ξεσάλωμα”. Και μέχρι στιγμής δεν σας έχω πει καν ότι ήταν Τρίτη βράδυ… Όχι Παρασκευή, όχι Σάββατο. Τρίτη.).
Κατάφερα επιτέλους να κατεβάσω και τα τελευταία μου καλοκαιρινά. Εντάξει, μου πήρε καιρό, αλλά τώρα πια τα πάντα βρίσκονται στη ντουλάπα που πρέπει. Τώρα μένουν και τα χαλιά… Κατά τον Ιούλιο με βλέπω να τελειώνω…
Προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα ότι τελικά μου αρέσει το φυστικοβούτυρο, το οποίο μέχρι τώρα έβρισκα τρομερά αλλόκοτο σε γεύση και υφή. Όπως προκύπτει από τα δεδομένα, δεν είχα δοκιμάσει μέχρι στιγμής το σωστό φυστικοβούτυρο. Αλλά αυτό, σε επόμενη ανάρτηση…
Είναι φανερό, όπως καταλαβαίνετε ότι όλο αυτό το διάστημα οι μαγειρικές μου δραστηριότητες ήταν περιορισμένες στα απολύτως απαραίτητα. Βέβαια, πριν από όλα αυτά, είχα ετοιμάσει αυτήν την τάρτα, μπορούμε να την πούμε και κοτόπιτα. Είχε βρεθεί στην κατάψυξη έτοιμο βρασμένο και ψιλοκομμένο κοτόπουλο, μετά από την προετοιμασία μιας μεγάλης δόσης ζωμού (σας έχω μιλήσει στο παρελθόν εδώ για το ζωμό κοτόπουλου που κρατώ στην κατάψυξη, αλλά και άλλη μια τέλεια συνταγή που κάνω με τα ψαχνά που περισσεύουν), και αυτό ήταν που έδωσε την έμπνευση. Τα υπόλοιπα υλικά προέκυψαν από μια μικρή αναζήτηση στο ψυγείο και τα ντουλάπια της κουζίνας. Λίγο μπέικον και ρεγγάτο που προορίζονταν για άλλη συνταγή, δύο πιπεριές που σε καναδυό μέρες θα μας αποχαιρετούσαν μαραζωμένες, λίγη παρμεζάνα που πάντα υπάρχει στο ψυγείο, ένα ξεχασμένο εβαπορέ στο ντουλάπι, και το αγαπημένο μου λεμονοθύμαρο, κατευθείαν από το γλαστράκι στο μπαλκόνι.
Και φυσικά η κλασική ζύμη για τάρτες που χρησιμοποιώ, την οποία σας είχα πρωτοδείξει στην αγαπημένη μου πιπερόπιτα, την οποία νομίζω ότι έχω αδικήσει απεριόριστα, ανεβάζοντάς την υπερβολικά νωρίς στο blog (είναι η τρίτη ανάρτηση που έχω κάνει, αν τυχόν πάτε να τη δείτε τώρα, συγχωρείστε μου σας παρακαλώ τις τόσο τραγικές φωτογραφίες…), την εποχή που με διάβαζαν η μαμά μου, ίσως ο μπαμπάς μου, ο καλός μου, δέκα φίλοι μου και 3-4 αγαπημένες καλοσυνάτες bloggers που μου είχαν κάνει την τιμή να με προσέξουν…
Με άλλα λόγια, συνταγή με ό,τι βρεθεί πρόχειρο στην κουζίνα. Από αυτές που ετοιμάζεις μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Ή για ένα ζεστό, οικογενειακό τραπέζι. Ή όταν θες να χαθείς για λίγο μέσα στην κουζίνα στο τέλος (ή και στην αρχή ή τη μέση, ποια είμαι εγώ που θα στο πω) μιας τρελής εβδομάδας…
Μία συνταγή όμως που θα επαναλάβεις σίγουρα ξανά και ξανά…
Καλή εβδομάδα!
Η συνταγή
για τη ζύμη
150 γραμ. βούτυρο λιωμένο
300 γραμ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
120 ml νερό
1 κ.γ. αλάτι
Για τη γέμιση
2 κιλά πλατάρια κοτόπουλου, καθαρισμένα από τις πέτσες – μετά το βράσιμο, θα προκύψουν περίπου 3 κούπες ψιλοκομμένο ψαχνό
10 φέτες μπέικον
10 φέτες μπέικον
1 μεγάλο κρεμμύδι, κομμένο σε ροδέλες
2 πιπεριές πολύχρωμες (κόκκινες, κίτρινες, πορτοκαλί) κομμένες μπαστουνάκια, όχι πολύ μικρά
300 ml γάλα εβαπορέ
1 αβγό
2 πιπεριές πολύχρωμες (κόκκινες, κίτρινες, πορτοκαλί) κομμένες μπαστουνάκια, όχι πολύ μικρά
300 ml γάλα εβαπορέ
1 αβγό
200 γραμ. ρεγκάτο τριμμένο
50 γραμ. παρμεζάνα τριμμένη
μερικά κλωνάρια λεμονοθύμαρο
αλάτι, πιπέρι
50 γραμ. παρμεζάνα τριμμένη
μερικά κλωνάρια λεμονοθύμαρο
αλάτι, πιπέρι
Επιπλέον
1 κρόκο αβγού
λίγο νεράκι
Ανακατεύουμε όλα τα υλικά για τη ζύμη και πλάθουμε μέχρι να γίνει ένα σφιχτό ζυμάρι. Το τυλίγουμε με μεμβράνη και το βάζουμε στο ψυγείο για να σφίξει, ώστε να πλάθεται πιο εύκολα. Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι σωτάρουμε το μπέικον και όταν μαγειρευτεί καλά, το αφαιρούμε από το τηγάνι και το αφήνουμε στην άκρη. Στο ίδιο σκεύος, στο λίπος που έχει αφήσει το μπέικον, σωτάρουμε το κρεμμύδι και τις πιπεριές, μέχρι να μαραθούν καλά. Σε ένα μεγάλο μπωλ αναμιγνύουμε το ψιλοκομμένο βρασμένο κοτόπουλο, το μπέικον, το κρεμμύδι και τις πιπεριές. Σπάζουμε μέσα το αβγό, και προσθέτουμε το εβαπορέ, τα τριμμένα τυριά, αλάτι, πιπέρι και τα φυλλαράκια από το λεμονοθύμαρο. Ανακατεύουμε πολύ καλά και αφήνουμε στο ψυγείο μέχρι να στρώσουμε το φύλλο της τάρτας.
Ανοίγουμε με τον πλάστη τη μισή ζύμη σε λεπτό φύλλο και στρώνουμε σε μία ταρτιέρα τη βάση της τάρτας και τα τοιχώματα. Όπου περισσεύει, κόβουμε, και όπου δε φτάνει ή αφήνει κενά, μπορούμε να μπαλώσουμε με λίγη ζύμη. Ρίχνουμε τη γέμιση και την πατάμε καλά, ώστε να έχει παντού το ίδιο ύψος. Ανοίγουμε πάλι με τον πλάστη ένα μικρότερο φύλλο από αυτό της βάσης, και το στρώνουμε με προσοχή πάνω από τη γέμιση. Ενώνουμε γύρω-γύρω το πάνω με το κάτω φύλλο, και γυρίζουμε προς τα μέσα το κάτω φύλλο στο σημείο της ένωσής τους.
Ανακατεύουμε τον κρόκο του αβγού με λίγο νεράκι, και αλείφουμε την τάρτα με ένα πινέλο. Τρυπάμε σε μερικά σημεία το επάνω φύλλο με ένα πιρούνι.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για περίπου 30-35 λεπτά, ή μέχρι να χρυσίσει το πάνω φύλλο και να έχει γίνει τραγανό.
23 Comments
Είναι χορταστική και γεμάτη με ωραία υλικα!
Χαίρομαι που σου άρεσε Αριάδνη!
Πολύ τρέξιμο Χρύσα μου! Τουλάχιστον πέρασες καλά.
Πολύ ωραία η τάρτα, με αγαπημένα μας υλικά!
Καλή εβδομάδα 🙂
Πολύ τρέξιμο, αλλά το περισσότερο ευχάριστο, οπότε δε μετράει!
Ωραία κρούστα!
Καλή εβδομάδa 🙂
http://beautyfollower.blogspot.gr/
κι εκεγα κι εγω…μα που χαθηκε αυτο το κοριτσι!!! Ετσι κοπελιάαααα… Ετρεχες σε εκδρομες και συναυλίες…που καιρός για Blogging…Ας ειναι όμως… μας αποζημιωσες με αυτη την θεική κοτοπιτα…. που μου τρεχουν τα σαλια και μονο που τη βλεπω!! πολλα φιλια Χρυσα μου!!καλη εβδομαδα!!
Εδώ είμαι, εδώ!! Μη μου ανησυχείς! Ετοίμασέ την και θα με θυμηθείς Ελπιδάκι!
κι οσο για την πιπεροπιτα…. ευκαιρια να την ξανακανεις και να την φωτογραφισεις…χεχεχεχε
Το έχω σκεφτεί, μη νομίζεις…
Χρύσα μου… μια από τα ίδια και εγώ. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά οι 2 εβδομάδες απουσίας από το blog τείνουν να γίνουν το standard μου. Και ούτε μου αρέσει κάτι τέτοιο, ούτε το θέλω.
Το συμπάθησες τελικά το φυστικοβούτυρο ε; Κι εγώ άργησα να ανακαλύψω και να εκτιμήσω τη νοστιμιά του, αλλά πλέον είναι αγαπημένο υλικό!
Η τάρτα σου φοβερή! Πρέπει να είναι υπερνόστιμη!
Η πέμπτη φώτο, που δείχνεις τη γέμιση από κοντά, με ξεμυάλισε για τα καλά!
Σε φιλώ!
Κι εσύ μας έλειψες πάντως! Πολύ!
Δεν πειράζει, πού θα πάει, θα ξαναβρούμε κάποιο ρυθμό!
Η τάρτα είναι ζουμερή, με πολύ οικίες, αλλά ενδιαφέρουσες γεύσεις!
Φιλάκια!
Πω πω!!! Από πλατάρια είναι το κοτόπουλο που χρησιμοποιησες έ? Καλά, δεν έχω καλύτερο μέρος !!!! Ζουμερό και τρυφερό. Η κοτόπιτά σου τα σπάει!!! Σούπερ ενησχυμένη απ΄όλες τις πλευρές. Και σε εμφάνιση που είναι παχουλή παχουλή και σε υλικά και γεύση!
Πάντως χαλάλι τα όσα έκανες όλη τη διάρκεια της απουσίας σου!! Εκανες τόσα πράγματα και είχες τόσες εναλλαγές που άξιζε, αλλά μην το συνηθίζεις κιόλας!! χαχαχαχαχαχα
Φιλιά πολλά Χρυσα!
Ε, ναι, είναι το καλύτερο μέρος για να φτιάξεις ζωμό, και το ποιο νόστιμο που μένει για δημιουργίες! Και βέβαια είναι παχουλή παχουλή, για ποια με πέρασες… :Ρ
Όχι, δεν με παίρνει να το συνηθίσω, γεράματα βλέπεις, ήδη έχω εξαντληθεί!
Φιλάκια!
Ιδιαίτερα φορτωμένο το διάστημα που πέρασε! Δεν ξέρω τι φταίει αλλά προσωπικά έχω διαπιστώσει ότι ο Μάιος είναι κάθε χρόνο ένας πολυάσχολος μήνας, ελπίζω ο Ιούνιος να σου φέρει ένα λίγο πιο χαλαρό πρόγραμμα.
Εκ μέρους των μαμάδων που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια: η αλήθεια είναι πως θέλει αρκετή αντοχή όλο αυτό αλλά σιγά-σιγά μαθαίνεις να προγραμματίζεις τα πάντα λίγο καλύτερα και να τα βάζεις σε μία σειρά. Εξάλλου πλέον σχεδόν όλοι έχουμε τρελά προγράμματα, ανεξάρτητα από την οικογενειακή μας κατάσταση!
Τι τέλεια, πεντανόστιμη κοτόπιτα!!! Δείχνει υπέροχη και σίγουρα η δοκιμή θα μας δικαιώσει!
Ναι, πραγματικά, πάντα ο Μάιος έχει πολλά πράγματα στο πρόγραμμα, μάλλον είναι που καλοκαιριάζει…
Ό,τι είπα το εννοώ. Είστε σούπερ-ήρωες! Και μπορούμε να μάθουμε πολλά από εσάς!
Ναι, αλήθεια, η δοκιμή στο υπογράφω, θα σας δικαιώσει!
To απόλυτο comfort food Χρύσα μου.
Πολύ ωραία γέμιση, ωραία ζύμη.. τέλεια.
Μετά από ένα κομμάτι κοτόπιτας ξεχνάς όλη την κούραση 🙂
Πάντως έκανες πολλά πράγματα κατα την διάρκεια της απουσίας σου. Σημασία έχει να περνάς καλά, ότι κι αν κάνεις. Και η κουραση μέσα στο πρόγραμμα είναι.
Φιλιά πολλά
Το απόλυτο. Ακριβώς Μάριον!
Δε μας πτοεί η κούραση, κάνουμε ένα διάλειμμα και επανερχόμαστε!
Φιλιά!
Καλά βρε Χρύσα μου… γιατί μας το κάνεις αυτό? τι Φταίξαμε??? Τι τέλειες ζωντανές φωτογραφίες είναι αυτές… να θέλω να φάω την οθόνη του υπολογιστή!
Όσο για την απουσία σου, σημασία έχει να περνάς όμορφα και να γεμίζεις αναμνήσεις! Φιλιά πολλά!!!
Ε, πώς; Όλα τα μοιραζόμαστε!
Πολύ ωραία πέρασα, όντως! Αλλά σε περίμενα στη γιόγκα, και μου έλειψες! Είχε πολύ γέλιο!
καλημερα!!! καλη βδομαδα κ καλο μηνα!!! υπεροχη η κοτοπιτα!! τουμπανο 😉 !!! χαχαχα μου θυμιζεις τις φιλες μου που ειναι παντρεμενες οταν βγαινουμε για καφε ειναι λες κ παμε στην ιμπιζα απ το κεφι !!! ξεσαλωμα!!
Το "τρέξιμο" καλά κρατεί ανά την ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ!!!
Μην νομίσεις ότι είσαι μόνη σε αυτόν τον αγώνα δρόμου Χρύσα μας.
Τρέχουμε … τρέχουμε…τρέχουμε με τον εαυτό μας παρέα και σχεδόν πάντα βγαίνουμε δεύτεροι ;-))
Ωραία πίτα και με λαχταριστή ζύμη πραγματικά.
Καλή συνέχεια…και άντε με το καλό και στις διακοπές!
Είναι καλό να έχουμε γεμάτο πρόγραμμα, βέβαια είναι και κουραστικό 🙂
Πολύ πολύ ωραίες φωτογραφίες πάντως! Ειδικά η πρώτη έχει ένα υπέροχο χρυσαφί χρώμα!
Χρύσα κι εγώ το ίδιο… ζορίζομαι πολύ τον τελευταίο καιρό …γενικά μου φαίνεται πολλοί τρέχουμε!!! Τέλος πάντων!!!
Η τάρτα-κοτόπιτα είναι υπέροχη!!!!
Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι!