Και χωρίς να το καταλάβουμε, άρχισε και η σχολική χρονιά… Επιστροφή στην καθημερινότητα για τους μαθητές, επιστροφή στην καθημερινή σπαζοκεφαλιά της μαμάς… Τι να μαγειρέψω πάλι; Θα προλάβω; Κάτι να αρέσει σε όλους, κάτι να γίνεται εύκολα και γρήγορα, κάτι διαφορετικό βρε παιδί μου…
Δεν ήμουν ποτέ από τα παιδιά που χαίρονταν ιδιαίτερα την επιστροφή στο σχολείο και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια (βήχουμε όλοι μαζί… γκούχου…) που έχω να πάω, πάντα τέτοια μέρα κάπως αγχώνομαι, κάπως δυσανασχετώ, και μετά συνειδητοποιώ ότι το κουδούνι δε χτυπάει για μένα και ανακουφίζομαι… Θα το ξαναπάθω βέβαια σε λίγα χρόνια, είμαι σίγουρη, όταν έρθει η ώρα του μικρού σίφουνα για το δημοτικό.
Προς το παρόν, μετά από δύο εβδομάδες στον παιδικό σταθμό, προσπαθούμε (δηλαδή εγώ) να προσαρμοστούμε (δηλαδή εγώ) στη νέα κατάσταση… Ανάμεσα στα κλάματα (δε λέμε ποιος έκλαιγε περισσότερο…), το σφίξιμο του χεριού, όταν ερχόταν η ώρα να τον αφήσω, τις πρώτες μέρες και τα χαμόγελα για τα αυτοκόλλητα που μας έδωσε η δασκάλα και τις λίγες αφηγήσεις για το τι κάναμε σήμερα στο σχολείο (πάρα πολλά πράγματα μαμά), η καθημερινότητα στο σχολείο είχε τα πάνω και τα κάτω της… Είχε και ατάκες… Από την άκρως ευρηματική απάντηση στο επιχείρημά μου (Γιώργο, πώς θα έρθω κι εγώ στο σχολείο, είδες καμία άλλη μαμά να είναι εκεί;) “Μαμά, να έρθεις εσύ στο σχολείο και να κάνεις τη μαμά για όλα τα παιδάκια”… μέχρι το “Εμένα με συγχωρείτε τώρα, πρέπει να φύγω” που είπε χτες στην υπεύθυνη του σταθμού, όταν πήγε η γιαγιά του να τον πάρει το μεσημέρι… Και πού είμαστε ακόμα…
Ας επανέλθουμε όμως στο καυτό θέμα των ημερών “Πωωω, ποιος μαγειρεύει πάλι αύριο”, και ας ρίξουμε μια μικρή ματιά σε αυτό το πιάτο (μικρή, γιατί τόση χρειάζεται για να σας πείσω ότι με καναδυό τέτοια πιάτα στο ρεπερτόριό σας έχετε λύσεις νόστιμες, εύκολες και εντυπωσιακές). Ζυμαρικό, κοτόπουλο (που μπορεί να περίσσεψε από χτες), ντοματούλα, φρέσκια ή κονκασέ, λιωμένη μοτσαρέλα και μπόλικη παρμεζάνα. 20-25 λεπτάκια στο φούρνο και έτοιμο. Όχι, πείτε μου, τι δεν σας άρεσε;
Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά και τους γονείς λοιπόν, και μην ακούσω κανέναν να χρησιμοποιήσει τις φράσεις “τα κεφάλια μέσα” και “κάθε κατεργάρης στον πάγκο του”…
Η συνταγή
(προσαρμογή από εδώ)
500 γραμ. ζυμαρικά τύπου rigatoni ή πένες
μισό κοτόπουλο μικρό, ψημένο και ψιλοκομμένο
800 γραμ. ντομάτα κονκασέ ή φρέσκια ψιλοκομμένη
2 κ.σ. πελτέ ντομάτας
1 κ.γ. πάπρικα γλυκιά
2 κ.γ. ρίγανη ξερή
2 κ.σ. βασιλικό φρέσκο ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι
250 γραμ. τριμμένη μοτσαρέλλα
150 γραμ. τριμμένη παρμεζάνα
Βράζουμε τα ζυμαρικά σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου τους, τα αποσύρουμε όμως περίπου 2 λεπτά πριν από τον προκαθορισμένο χρόνο. Σε ένα μπωλ ανακατεύουμε τις ντομάτες με τον πελτέ, την πάπρικα, τη ρίγανη και το βασιλικό, αλατοπιπερώνουμε, προσθέτουμε και το κοτόπουλο. Σουρώνουμε τα ζυμαρικά κρατώντας στην άκρη ένα ποτήρι με το νερό στο οποίο έβρασαν και ρίχνουμε στην κατσαρόλα τη σάλτσα ντομάτα-κοτόπουλο, να ζεσταθεί λίγο. Ρίχνουμε ξανά μέσα τα rigatoni και ανακατεύουμε. Προσθέτουμε την τριμμένη μοτσαρέλλα και τη μισή τριμμένη παρμεζάνα, ανακατεύουμε και μεταφέρουμε το φαγητό σε ένα πυρίμαχο σκεύος. Προσθέτουμε όσο νερό πιθανόν χρειάζεται από αυτό που κρατήσαμε, ώστε να ψηθούν τα ζυμαρικά μέσα σε αρκετή σάλτσα, αλλιώς θα στεγνώσουν. Ρίχνουμε από πάνω την υπόλοιπη παρμεζάνα και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς για 20-25 λεπτά.
12 Comments
Τι να πω και εγώ που μένω απέναντι απο σχολείο και το ακούω συνέχεια το ρημάδι το κουδούνι (άσε που πολλες φορες το ξεχνάνε και χτυπαει τα Σαββατοκύριακα?)… Καθόλου δεν νοσταλγω το σχολείο, και καθόλου δεν ανυπομονω να πάει και η μικρη και να περνάω και εγώ ότι και εσύ (τα λέμε του χρόνου επι του θέματος).
Τέλειο φαγητό και το τέλειο ψήσιμο, για μένα. Εγώ ειμαι αυτή (η σπασικιά) που παει και διαλέγει ένα ενα τα ξεροψημένα μακαρόνια και τα τρώει (και μου φωνάζουν όλοι).
Αυτό είναι εφιάλτης… Εγώ το έχω λίγο πιο δίπλα… Περνάω κάθε πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά…
Του χρόνου θα δίνω συμβουλές, προς το παρόν προσαρμόζομαι….
Θυμήσου να το φάμε μια μέρα μαζί, εγώ προτιμώ τα κάτω-κάτω, μια χαρά το καθαρίζουμε….
Υπέροχο το πιάτο σου Χρύσα… όσο για την σχολική αρχή… κι εγώ κάπως έτσι ήμουν και γι αυτό λέω ότι έφτασα να γίνω καθηγήτρια!!!! χαχαχαχα
Είναι δύσκολη η αρχή για τα μικρά αλλά και για τους μεγάλους, παρ' όλα αυτά η συνέχεια αξίζει γιατί κοινωνικοποιούνται και μαθαίνουν πάρα πολλά!!!
Καλή σας αρχή και καλημέρα!
Με μπαμπά καθηγητή, πίστεψέ με, την ξέρω καλά και την… απέναντι πλευρά Κική!
Το ξέρω ότι θα του κάνει καλό, δεν το συζητώ, είναι μέχρι να συνηθίσουμε όλοι!
Σε ευχαριστώ πολύ!
μμμ, υπέροχο πιάτο!!!! αποθηκεύεται άμεσα 🙂
όσο για το σχολείο, ούτε να το θυμάμαι δεν θέλω……… μπρρρρ!
Είμαστε πολύ τελικά που….. μπρρρρρ….!
Αααααχχχχ αυτα τα μακαρονια φουρνου!!!
Ολα μαζι στο ταψι κι ετοιμο!!!!
Πολυ ωραιες φωτογραφιες. Ξεσηκωτικες!!!
Ε, ναι, ευκολάκι, είπαμε!
Ευχαριστώ Πέπη!
Εμένα με συγχωρείτε τώρα, πρέπει να φύγω; χαχα, έχει τρόπους το παιδί!
Καλή αρχή σας εύχομαι και σίγουρα θα είναι με τόσο νόστιμα φαγητά!
Το έπιασα το υπονοούμενο, Χρύσα! Θα προσέχω περισσότερο τα λόγια μου από δω και πέρα.
Κι εγώ τέτοιες μέρες δυσανασχετώ κι ας μην χτυπάει το κουδούνι για μένα. Το πρόγραμμα των παιδιών, θέλοντας και μη, μας βάζει οικογενειακώς σε πρόγραμμα και τέτοιες νόστιμες κι εύκολες συνταγές σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση του τι να μαγειρέψεις πάλι. Θα την έχω στα υπόψιν!
Καλή αρχή στον παιδικό σταθμό Χρύσα μου! Είναι τεράστια αλλαγή για όλους και θέλει υπομονή, χρόνο και πολλή κουβέντα μεταξύ σας, ούτως ώστε να νιώσει ασφαλής και να εξοικειωθεί με την καινούρια τάξη πραγμάτων.
Και η Ισμήνη μου δυσκολεύεται λίγο να προσαρμοστεί, αλλά κάθε μέρα είναι καλύτερη από την προηγούμενη και αυτό μου δίνει κουράγιο!
Το φαγητό σου εξαιρετικό!
Είναι από εκείνα που ξέρεις ότι θα λατρέψεις και θα ξαναφτιάξεις.
Έχει φοβερά υλικά που αρέσουν σε όλους, οπότε είναι μια πολύ καλή επιλογή που λύνει τα χέρια!
Σε φιλώ
καλη αρχη!!! καλη σχολικη χρονια!!!! τι τελειο φαγητο!!! κ πανευκολο!