Σοκολατένιο κέικ με καρύδα

Σήμερα έχουμε κεκάκι εξωτικό, καλοκαιρινό, και φτιαγμένο εκ
το προχείρου μεν, αλλά με πολύ μαμαδίστικη αγάπη…. Περιττό να πω για άλλη μια
φορά ότι για άλλη μια φορά (μα τι σύνταξη…), άλλο κέικ είχα σκοπό να φτιάξω,
και άλλο έφτιαξα τελικά. Γιατί ενώ βρισκόμουν σε μέρος εξοχικό (και όχι εξωτικό,
αλλά πού θα πάει, κάποτε θα γίνει κι αυτό…) και περίμενα ότι σε μια βόλτα στο
σούπερ μάρκετ της περιοχής θα έβρισκα τα απολύτως απαραίτητα για ένα κέικ της προκοπής,
εκεί στο διάδρομο με τα είδη ζαχαροπλαστικής, την ώρα που άπλωσα το χέρι μου να
πιάσω το φακελάκι με την τρούφα σοκολάτας, τσουπ, βλέπω το γάλα καρύδας να μου
χαμογελά….. Δίπλα του ακριβώς να και το φακελάκι με το άσπρο άσπρο σαν το χιόνι
ινδοκάρυδο. Κοίτα να δεις εξέλιξη στη Χαλκιδική, σκέφτηκα…. Ε, τι να έκανα, ενέδωσα…..
Εκεί, στο διάδρομο με τα είδη ζαχαροπλαστικής, με το μικρό σίφουνα στο καρότσι
του σούπερ μάρκετ να αδειάζει τα ράφια και να ελέγχει τι μπαίνει και τι βγαίνει
στο καρότσι, αποφασίστηκε η συνταγή.

Αυτά τα πρώτα σαββατοκύριακα του φετινού καλοκαιριού μου έχουν
προκαλέσει μια μικρή νοσταλγία. Οκ, είχαμε και πέρυσι μαζί μας παιδί, αλλά πέρυσι
το καλοκαίρι ήταν ακόμα απλά ένα μωράκι, που μόλις είχε αρχίσει να ξεπετάγεται,
να μπουσουλάει και να κάνει προσπάθειες να σταθεί και να περπατήσει. Χαιρόταν
το νερό στη θάλασσα, αλλά ήταν αυτοκόλλητος με τη μαμά, και έκανε ό,τι εκείνη ήθελε.
Φέτος όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Φέτος είναι ένα παιδάκι που θέλει
σαν τρελό να ανακαλύψει τον κόσμο, ενθουσιάζεται με το οτιδήποτε, και δοκιμάζει
τα όρια και τις αντοχές του (και φυσικά τις δικές μας)….. Όταν αποφασίζει ότι ήρθε
η ώρα να πάει στην «τάλαττα» παίρνει την τσάντα με τα κουβαδάκια, αρπάζει από
το χέρι όποιον βρει μπροστά του και τον πάει στην πόρτα. Κατεβαίνει προσεκτικά
την «κάλα», φοράει το «μαγιούούού» του, και κάνει «μπλουμ» μέχρι τελικής πτώσεως
(δικής μας). Και όταν έρχεται η ώρα να φύγουμε, μόνο με φαΐ μπορείς να τον δελεάσεις.
Πιάνω τον εαυτό μου να τον παρατηρεί και να εντυπωσιάζεται με τις αντιδράσεις
και τις ανακαλύψεις του, αλλά κυρίως να διασκεδάζω τόσο πολύ, που δε φανταζόμουν
ότι θα μπορούσα…

Γιατί όμως να με πιάνει νοσταλγία;… Γιατί σ’ αυτό το ίδιο σπίτι,
σ’ αυτή την ίδια «τάλαττα» κάναμε κι εμείς ακριβώς τα ίδια πράγματα πριν από
πάρα πολλά χρόνια. Ή μήπως δεν ήταν τόσα πολλά;… (Ήταν, ήταν…) Βλέποντας τον
μικρούλη βλέπω εικόνες από τον μικρούλη αδερφό μου και τους μικρούληδες φίλους
του, κι εμένα λίγο μεγαλύτερη μικρούλα, να κάνουμε όλα εκείνα τα πράγματα που έκαναν,
κάνουν και θα κάνουν πάντα τα παιδιά όταν είναι διακοπές…. Μπάνιο μέχρι να
μελανιάσουν τα χειλάκια, αυτοσχέδια πυργάκια και καστράκια στην άμμο με τη βοήθεια
του μπαμπά, μαμάδες να φωνάζουν «βάλε καπέλο», απογευματινά παγωτά, και ύπνο με
το ζόρι…..

Τότε παλιά, τα απογεύματα, μαζεύονταν οι μαμάδες στα μπαλκόνια
και στις αυλές και πίνανε καφέ και τρώγανε κέικ και κουλουράκια…. Κι εμείς
κλέβαμε από λίγο….. Τέτοιο κέικ όμως δεν έκανε καμία!

 Η συνταγή

5 αβγά

150
γραμ. ζάχαρη

250
γραμ. βούτυρο

400
γραμ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

50 γραμ.
κακάο

400 ml γάλα καρύδας

100
γραμ. ινδοκάρυδο

150
γραμ. άχνη ζάχαρη

λίγο νερό

Λιώνουμε το βούτυρο και το αφήνουμε να κρυώσει. Σε ένα μεγάλο
μπωλ χτυπάμε τα αβγά με τη ζάχαρη με το μίξερ αρκετά, μέχρι να αφρατέψουν. Προσθέτουμε
το λιωμένο βούτυρο (που έχει οπωσδήποτε κρυώσει) συνεχίζοντας το χτύπημα. Ρίχνουμε
το γάλα καρύδας και 50
γραμ. από το ινδοκάρυδο. Τέλος προσθέτουμε το κακάο και
το αλεύρι, και χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθούν όλα τα υλικά. Ρίχνουμε τη ζύμη
του κέικ σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο
στους 180 βαθμούς για περίπου 50 λεπτά. Ελέγχουμε αν το κέικ έχει γίνει βάζοντας
ένα μαχαίρι στο κέντρο του, το οποίο θα πρέπει να βγαίνει καθαρό.

Ετοιμάζουμε το γλάσο, βάζοντας την άχνη ζάχαρη σε ένα μπωλ
και προσθέτοντας σιγά σιγά νεράκι, ανακατεύοντας με έναν αβγοδάρτη, μέχρι να γίνει
ένα παχύρευστο υγρό.

Μόλις το κέικ κρυώσει, το ξεφορμάρουμε προσεκτικά σε μια
πιατέλα, ρίχνουμε από πάνω το γλάσο και από πάνω το υπόλοιπο ινδοκάρυδο.