Ζυμαρικά βίδες με πέστο μαϊντανού

Η οργάνωση κι εγώ είμαστε σχετικά καλές φίλες. Όπως και με όλες
τις φιλίες βέβαια, περνάμε κι εμείς τις φάσεις μας.

 Άλλοτε τα πάμε πολύ
καλά, και η ζωή μας κυλάει φυσιολογικά, με εμένα να τακτοποιώ τα πάντα, όλα να
βρίσκονται στη θέση τους, αρχεία σε φακέλους, ρούχα σε συρτάρια, χαρτιά σε
ντοσιέ κ.ο.κ. Μερικές φορές βέβαια η σχέση μας είναι τόσο πολύ στενή, που μπορεί
να τρελάνει άνθρωπο. Μπορείτε να ρωτήσετε την κολλητή μου, με την οποία ένα
φεγγάρι δουλεύαμε μαζί, και με είχε μάθει τόσο καλά, που ήξερε ότι μπορούσα να
πάθω εγκεφαλικό απλά και μόνο βλέποντας σκόρπια χαρτιά ή έναν υπολογιστή χωρίς «φακελάκια,
φακελάκια, φακελάκια». Όταν βρίσκομαι στη φάση αυτή, μπορείτε να με φωνάξετε
και Μόνικα (από τα Φιλαράκια, για όποιον δεν κατάλαβε), μη φοβάστε, θα γυρίσω.

Άλλοτε πάλι, περνάμε τη φάση «σ’ αγαπάω, αλλά δεν έχω το
κουράγιο ή τη διάθεση να ασχοληθώ μαζί σου τώρα, τα λέμε κάποια άλλη φορά». Σε αυτή
τη φάση, το desktop γεμίσει σκόρπια αρχειάκια, τα χαρτιά απλά στοιβάζονται (ή έστω
κρύβονται χύμα σε ένα συρτάρι) και τα ρούχα…. αυτά κάνω απλά πως δεν τα βλέπω…..
Από τότε που γίναμε βέβαια τρεις στο σπίτι, η φάση αυτή έρχεται πιο συχνά και
κρατάει πιο πολύ. Μέχρι που έρχεται η μέρα που δε με αναγνωρίζω, παίρνω ύφος
αποφασιστικό, και εγώ και η καλή μου φίλη τα ξαναβρίσκουμε.

Θα μου πείτε, πού κολλάει αυτό με τη σημερινή συνταγή. Ε, το
ίδιο πράγμα παθαίνω και με τις συνταγές. Κομμένες σελίδες από περιοδικά εδώ,
χαρτάκια γραμμένα στα γρήγορα και όπως να’ ναι εκεί, ευτυχώς που υπάρχει και το
pinterest, και βάζω μια
τάξη σε όσες βρίσκω στο διαδίκτυο. Έτσι και με αυτή τη συνταγή. Βρίσκεται γραμμένη
σε ένα κίτρινο χαρτάκι και κολλημένη στο ψυγείο με ένα μαγνητάκι τόσο καιρό τώρα,
μπορεί και κανα-δυο χρόνια…. Τόσο που ούτε καν θυμόμουν από πού είναι. Έψαξα όμως
και θυμήθηκα. Την είχα δει στην τηλεόραση (τότε που έβλεπα και άλλα πράγματα,
εκτός από παιδικά) και την είχα κρατήσει. Είναι από μία παλιά εκπομπή του Βαγγέλη
Δρίσκα, που μου είχε κάνει κλικ με την απλότητα των υλικών και της διαδικασίας
και ήθελα οπωσδήποτε να τη φτιάξω. Από τότε την έχω κάνει αρκετές φορές, με διάφορες
αυξομειώσεις και μικροαλλαγές στα υλικά, και νομίζω ότι πλέον βρήκα αυτή που
μου ταιριάζει περισσότερο.

Και επιτέλους πέταξα και το χαρτάκι!

Η συνταγή

Μισό ματσάκι μαϊντανό

100
γραμ. τυρί φέτα

Μισό κρεμμύδι

1 κ. γ. σκόρδο σε σκόνη

1 κ. γ. κάπαρη (την οποία έχουμε ξεπλύνει καλά)

4- 5 ελιές πράσινες χωρίς το κουκούτσι

1/4 κούπας ελαιόλαδο

Αλάτι (λίγο και μετά από δοκιμή), πιπέρι

1 πακέτο ζυμαρικά τύπου βίδες (ή όποια άλλα θέλετε φυσικά)

Βράζουμε τα ζυμαρικά σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου, και
πριν τα σουρώσουμε κρατάμε μία κούπα από το νερό που έβρασαν.

Για να φτιάξουμε το πέστο, βάζουμε όλα τα υλικά στο μούλτι και
τα χτυπάμε μέχρι να γίνουν μία λεία κρέμα, προσθέτοντας αν χρειάζεται λίγο
περισσότερο λάδι ή αλάτι. Προσέχουμε μόνο να μη βάλουμε από την αρχή πολύ αλάτι
(εγώ δεν βάζω και καθόλου) γιατί και η φέτα και η κάπαρη είναι πολύ αλμυρές, ακόμη
κι αν τις έχουμε ξαρμυρίσει.

Αφού σουρώσουμε τα ζυμαρικά, τα επιστρέφουμε στην κατσαρόλα,
και ρίχνουμε μέσα το πέστο. Αν μας φανούν πολύ «στεγνά», προσθέτουμε λίγο από
το νερό που κρατήσαμε στην άκρη.
Σερβίρουμε με λίγη τριμένη φέτα και απολαμβάνουμε!