Σοκολατάκια με λευκή σοκολάτα και limoncello

Την προηγούμενη εβδομάδα, στην ανάρτηση με τη συνταγή για το γεμιστό κέικ με κρέμα λεμονιού έταξα κι άλλες δημιουργίες με τα αγαπημένα μου (και πολλών άλλων, όπως προέκυψε από τα σχόλια) λεμόνια. Μια από αυτές ήταν κι αυτά τα σοκολατάκια. Ή καλύτερα, για να είμαστε και πιο ακριβείς, όχι ακριβώς αυτά τα σοκολατάκια, αλλά όταν πειραματίζεσαι στην κουζίνα, δεν μπορείς πάντα να πετυχαίνεις αυτό που θέλεις…

Η σημερινή συνταγή λοιπόν μπαίνει στην κατηγορία “Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει”. Είχα βάλει στο μυαλό μου (κι αμα το βάλω δε βγαίνει ούτε με τανάλια) να φτιάξω τρουφάκια με λευκή σοκολάτα και limoncello. Βρήκα και τη συνταγή που θα δοκίμαζα (αυτή). Και τα είχα όλα υπολογισμένα και προγραμματισμένα. Να φτιάξω πρώτα τη γέμιση, να την αφήσω στο ψυγείο να σφίξει, την επόμενη μέρα να την πλάσω σε μπαλλάκια, να τα βουτήξω στη σοκολάτα, να κάνω και ένα σχεδιάκι (τρομάρα μου), λίγος χρόνος να σταθεροποιηθούν, και έτοιμα! Ναι βέβαια, οπωσδήποτε. Πάμε πίσω μερικά βήματα. “Να φτιάξω πρώτα τη γέμιση, να την αφήσω στο ψυγείο να σφίξει…” και μείναμε κάπου εκεί. Γιατί δεν έσφιξε ποτέ. Τουλάχιστον όχι τόσο, ώστε να μπορώ να πλάσω μπαλλάκια. Παρόλα αυτά, όταν τη δοκίμασα, έπρεπε να συγκρατηθώ ώστε να μην τη φάω όλη σιγά-σιγά με το κουταλάκι. Και μου θύμισε εκείνα τα σοκολατάκια που τα δαγκώνεις και η γέμιση “σκάει” μέσα στο στόμα σου και μετά κλείνεις το κουτί, το αφήνεις στην άκρη, μετά το κοιτάς, σε κοιτάει, λες “αντε μωρέ, ένα ακόμα”, ανοίγεις, παίρνεις, “σκάει”, κλείνεις, και μετά ξανανοίγεις. Και όταν κλείσεις το κουτί τα έχεις φάει όλα….

Πήρα κι εγώ μια φορμίτσα για σοκολατάκια που είχα και δεν την είχα χρησιμοποιήσει ακόμα, και αποφάσισα να τα κάνω γεμιστά. Εντάξει, είναι μια διαδικασία που θέλει λίγη προσοχή, αλλά τελικά νομίζω ότι έγιναν πολύ καλύτερα από την αρχική ιδέα μου.

Η αλήθεια είναι ότι με τη λευκή σοκολάτα την έχω ξαναπατήσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα, που με την ξαδέρφη μου φτιάξαμε την τούρτα για τα πρώτα γεννέθλια του μικρού, την οποία είχα αποφασίσει τότε να καλύψω με ganache λευκής σοκολάτας. Κι εκείνο το μείγμα δεν έσφιξε ποτέ. Εκεί μας έσωσε η ευρηματικότητα και η φαντασία μας (καθώς και το γεγονός ότι το πήραμε στην πλάκα και ρίξαμε τόσο γέλιο στην προσπάθεια να το σουλουπώσουμε).

Θα παρακαλούσα λοιπόν, εσείς οι πιο έμπειρες που μπορεί να με διαβάζετε, αν έχετε κάποια συνταγή που μου έχει ξεφύγει, δώστε μου τα φώτα σας. (Μπορείτε να βάλετε και το link στα σχόλια ή στείλτε μου ένα mail). Και σας υπόσχομαι ότι θα τη δοκιμάσω….. Γιατί είπαμε, άμα μπει στο μυαλό, δε βγαίνει….

Η συνταγή

250-300 γραμ. λευκή κουβερτούρα

2 κ.σ. λικέρ limoncello

30 γραμ. βούτυρο

2 κ.σ. κρέμα γάλακτος

ελάχιστο αλάτι

Λιώνουμε τα 100 γραμμάρια σοκολάτας (σε μπαιν-μαρι ή στα μικροκύματα, με πολλή προσοχή γιατί καίγεται εύκολα). Προσθέτουμε το βούτυρο κομμένο σε μικρά κομματάκια, για να λιώσει γρήγορα, το λικέρ, την κρέμα γάλακτος και το αλάτι. Μόλις ενσωματωθούν όλα τα υλικά στη σοκολάτα, ρίχνουμε το μίγμα σε ένα μπωλ, το καλύπτουμε με μεμβράνη και το αφήνουμε να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου. Στη συνέχεια το αφήνουμε στο ψυγείο να κρυώσει καλά (αυτό μπορεί να γίνει και από την προηγουμένη).

Λιώνουμε την υπόλοιπη σοκολάτα με τον ίδιο τρόπο. Βάζουμε λίγη-λίγη στα θηκάκια μιας φόρμας για σοκολατάκια και την γυρίζουμε γύρω-γύρω ώστε να καλυφθούν και τα τοιχώματα από τη σοκολάτα. Αν χρειαστεί ρίχνουμε λίγη ακόμα. Βάζουμε τη φόρμα στο ψυγείο. Μόλις δούμε ότι έχει σταθεροποιηθεί η σοκολάτα, βγάζουμε τη φόρμα και το μπωλ με τη γέμιση από το ψυγείο και ρίχνουμε λίγη γέμιση σε κάθε θήκη (περίπου μισό κουταλάκι του γλυκού). Ρίχνουμε από πάνω επιπλέον σοκολάτα, ώστε να σκεπαστεί η επιφάνεια κάθε θήκης και στρώνουμε με μία σπάτουλα, αφαιρώντας όση σοκολάτα μπορεί να περισσεύει. Ξαναβάζουμε τη φόρμα στο ψυγείο και αφήνουμε για λίγη ώρα, μέχρι να σταθεροποιηθεί τελείως η σοκολάτα και να μπορούμε να αφαιρέσουμε εύκολα τα σοκολατάκια από τη φόρμα.