Pollo al cacciatore (Το κοτόπουλο του κυνηγού)

Comfort food.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο ορισμός του είναι διαφορετικός για τον καθένα, αφού στο
κάτω κάτω, ο καθένας ηρεμεί, ησυχάζει και χαλαρώνει με διαφορετικό τρόπο. Για
μένα, βασική προϋπόθεση να χαρακτηριστεί ένα φαγητό ως comfort food είναι
κάτι που δεν έχει να κάνει με τα υλικά ή τον τρόπο που μαγειρεύεται, αλλά με
τον τρόπο που σερβίρεται.
Θα πρέπει λοιπόν να μπορώ να το σερβίρω σε ένα βαθύ πιάτο, και να χρειάζομαι
μόνο ένα πιρούνι ή ένα κουτάλι για να το φάω, δηλαδή ουσιαστικά, να μπορώ να το
απολαύσω βυθισμένη στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, και όχι απαραίτητα να χρειαστεί
να στρώσω τραπέζι, με πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα, ψωμιά, τυριά, σαλάτες για
να το συνοδέψουν, κλπ. Και φυσικά, να μην του λείπει μία ωραία, δεμένη σάλτσα,
ώστε να είναι η γεύση του πλούσια. Α, ξέχασα! Εξίσου απαραίτητο συστατικό:
υδατάνθρακας! (τελικά μάλλον θέλω πολλά… το blogging προβλέπεται να εξελιχθεί σε
πρώτης τάξεως ψυχανάλυση…)

Το Pollo al cacciatore είναι
μία πολύ κλασική ιταλική συνταγή, κατά τη γνώμη μου ιδιαίτερα «μαμαδίστικη», με
λίγα βασικά υλικά, αλλά με περιθώριο για παραλλαγές, που μπορούν να το
προσαρμόσουν εύκολα στη γεύση του καθενός.